Το γράμμα άλφα συμβολίζει την αρχή. Σε κάθε ταξινόμηση, σε κάθε κατάταξη, σε κάθε αλφάβητο, το άλφα είναι εκείνο που θα σημάνει την έναρξη, που θα βάλει σε σειρά, που θα οριοθετήσει. Είναι πολλά αυτά που πρέπει να κάνει, από το να ορίσει τους μαθητές στα τμήματα των σχολικών τους τάξεων μέχρι και να μεταμορφωθεί σε αριθμό και να υιοθετήσει πολλές από τις ιδιότητες του κόσμου των μαθηματικών.
Εκείνου του ανθρώπου το όνομα αρχίζει από το γράμμα άλφα. Άλφα. Με κεφαλαίο. Και με το γράμμα άλφα αρχίζουν και όλα εκείνα που τον χαρακτηρίζουν. Ο Α είναι δάσκαλος πολεμικών τεχνών και δημιούργησε την δική του σχολή, της οποίας το όνομα αρχίζει από άλφα. Ο ερασιτεχνισμός είναι κάτι που σίγουρα δεν τον χαρακτηρίζει, αφού έχει περάσει μία ολόκληρη ζωή πάνω στο τατάμι και συνεχίζει να το κάνει. Όμως το πιο εντυπωσιακό πράγμα πάνω του δεν είναι τα βραβεία ούτε τα ρεκόρ του, που στις μέρες μας πολλοί τα ευτελίζουν και τα υποτιμούν μιας και κυκλοφορούν τόσο πολλά που ο πολλαπλασιασμός τους είναι αντιστρόφως ανάλογος της εκτιμώμενης αξίας τους. Εκείνο που κάνει κάθε ανθρώπινο βλέμμα να μαγνητίζεται είναι το δικό του γράμμα άλφα. Η (α)γνότητα του, συχνά μεταμφιεσμένη κάτω από την άσπρη, φαρδιά φόρμα προπόνησης που αφήνει χώρο ίσα ίσα για την πολυδουλεμένη, φθαρμένη μαύρη ζώνη του – η φθορά της προπόνησης σου επιτρέπει να παρατηρήσεις πως κάτω από το μαύρο ύφασμα ξεπετάγωνται μπλε και μπεζ κλωστές, χωρίς ωστόσο να σου επιτρέπει να πιστέψεις πως έχεις φτάσει στα έγκατα της -, είναι αποτυπωμένη στα μάτια του, που θυμίζουν ωκεανό ανεξάρτητα από την εποχή του χρόνου.
Αλήθεια, ποιος άνθρωπος δεν θα ήθελε να ξυπνά το πρωί αγκαλιά με μια θάλασσα, τόσο μπλε που καταλήγει να είναι μεθυστική και σαν να μην έχεις άλλη επιλογή από το να πλεύσεις μέσα της; Και το πιο δύσκολο με αυτή την θάλασσα είναι πως δεν την χορταίνεις. Το μπλε της, μεγαλύτερο σε αξία από το μπλε του ζωγράφου Rothko, τυλίγεται γύρω σου ζεστό, σαν εκείνο τον ασφαλή δεσμό που κρυβόταν τόσο καλά στις γωνιές του πατρικού σου σπιτιού και πολλές φορές εξαφανιζόταν στο άκουσμα μιας υπερυψωμένης φωνής. Αναπολείς αυτά που δεν έζησες και η αγνότητα του σε συνοδεύει.
Αυτός είναι ο συνοδοιπόρος μου, που κάποιες φορές δεν έχω τη δύναμη να αγγίξω την πολυπλοκότητα του γράμματος του. Κάποια στιγμή μου μίλησε για αγιοσύνη. Και που να ξέρα εγώ από αυτά, αφού η εκκλησία ήταν κάτι που είχε απαξιωθεί μέσα προ πολλού. Θυμάμαι ακόμα εκείνες τις άγρυπνες νύχτες που από την μία κρατούσα στα χέρια μου τις σκέψεις εκείνων των αχόρταγων φιλοσόφων και στο άλλο μου πλευρό άκουγα την ανάσα της γιαγιάς μου να αναστενάζει την άχνα της εκκλησίας, χωρίς την μυρωδιά του θυμιατού, ίσως μόνο με την φαντασίωση της εικόνας του. Τι να καταλάβω εγώ από αγιοσύνη, αφού την είχα στο μυαλό μου ως κάτι κάλπικο, άλλη μία τεχνοτροπία της ανθρώπινης ψυχής.
Κι όμως η δική του αγιοσύνη δεν ήταν συννεφιασμένη. Η δική του αγιοσύνη δεν είχε αλφάβητο. Δεν είχε αρχή, ούτε τέλος. Είχε μονάχα εκείνο το μπλε και την μυρωδιά της δουλειάς και της προσπάθειας που ίδρωναν κάθε ύφασμα αλλά και κάθε χτύπο της καρδιά του. Η δική του αγιοσύνη έμοιαζε επίγεια, σχεδόν καθημερινή. Πώς όμως να είναι τέτοια, όταν όλες οι αναλογίες πάνω του φώναζαν ψιθυριστά την εν ζωή έμπνευση εκείνου του Αναγεννησιακού Ιταλού ζωγράφου; Αλλά όχι, δεν θα άξιζε στην αγιοσύνη του να πατήσει στην παγίδα των αηδονιών. Δεν θα της άξιζε να αλλάξει μυρωδιά και πια το δέρμα του να θυμίζει την τραχύτητα της καθημερινής αναπνοής που κάνει τα πόδια σου να περπατούν γοργά και εσύ ποτέ δεν προλαβαίνεις. Απορώ ακόμα πως πρόλαβα να τον φτάσω. Ίσως να μου έκανε το πολύτιμο δώρο της αργοπορίας για να με φτάσει εκείνος.
Το δικό του γράμμα άλφα είναι σχεδόν σαν χάρακας, που μετρά το ύψος της ηθικής του. Σαν τον καρφωμένο χάρακα στους τοίχους του παιδικού σχολείου που μετρά πόσο πιο κοντά έχει φτάσει ο μικρός σου εαυτός στην ευθραυστότητα της κοινωνικής (α-)πειθαρχίας. Κανείς δεν έφτασε στο άλφα του δικού του χάρακα. Γιατί αυτό το άλφα έχει περιορισμένο αριθμό θέσεων και όχι λόγω κάποιου διαφημιστικού κυκεώνα. Ο περιορισμός αυτός οφείλεται στο κοινό και όχι στον δημιουργό. Απλά στο κοινό λείπει η ικανότητα, η οποία αποκτάται με το χτίσιμο της ίδιας της σκάλας, όχι απλά με το προσπέρασμα της.
Αγαπώ το γράμμα Άλφα. Είναι λυτρωτικό να αφοσιώνεσαι σε ένα μόνο γράμμα, ακόμα και η αφοσίωση ξεκινάει από άλφα.
Άλφα όπως λέμε άντρας.
Άλφα όμως λέμε Αγησίλαος.
Άλφα όπως λέμε άντρας μου.
Άλφα όπως λέμε Άγης μου.